Lady Renata, een wulpse roodharige met een vurig humeur dat bij haar haren paste, bevond zich in een staat van opperste frustratie. Haar minnaar, een man van gemiddelde lichaamsbouw en minder dan gemiddelde prestaties, was afgedwaald, en ze besloot het heft in eigen handen te nemen. Letterlijk. Ze bond hem vast, ontdeed hem van zijn kleding en begon hem met een gewas te zwepen, haar slagen belandden met een klinkende scheur op zijn blootgestelde huid. Zijn kreten van pijn dienden alleen om haar woede op te hitsen, terwijl ze hem bleef tegenwerken, elke stoot een testament aan haar woede. Zijn penis, ooit een bron van genot, nu de stoot van haar bruinheid, verspreidde zich over de lengte van haar kreun; Deze bruut was meer dan een bruut; deze was gewoon een brutestraal dan een straf, ze wist dat ze haar liefde nooit zou laten zien, en ze wist dat haar liefde nooit meer zou kloppen.
