In het hart van een openbaar park ontketenen twee wulpse vrouwen hun remmingen. Deze volwassen, volslanke schoonheden, met hun ruime terriërs en weelderige rondingen, genieten van een buitenvertoning van naturen oproep. De camera legt elk druppeltje vast terwijl ze zichzelf verlichten, hun mollige lichamen glinsteren in het zonlicht. Hun achterkant, een gezicht om te aanschouwen, worden geaccentueerd door hun mooie vette vrouwenstatus. De scène is een verleidelijke mix van amateur plass en openbare blootstelling, waarbij de rauwe schoonheid van deze vrouwen in hun natuurlijke staat wordt getoond. De camera benadrukt hun rondingen, legt elk detail vast. De trage geluiden van hun glurende geluiden door de echo van een extra laag van het park door de opwinding van een buitenscène. Dit is een feest van zelfgenoegzaamheid en de acceptatie van hun schoonheid.
