Duk en David, twee ondeugende jongens, hebben een wilde hunkering om hun naturen buiten te laten roepen. Hun blaas zit vol, en ze zijn wanhopig om zichzelf te ontlasten in het buitenleven. Terwijl ze door het bos dwalen, wordt de drang te sterk om te negeren. Ze hurken neer achter een struik, hun broek in de aanslag, en laten een stortvloed aan urine los. De sensatie is intens, hun lichamen stuiptrekken van genot als ze hun opgekropte behoefte loslaten. Hun broeken worden een canvas voor hun natuurlijke kunst, doordrenkt met hun eigen urine. De spanning om betrapt te worden voegt een extra laag opwinding toe aan hun buitensladingen. Dit is een wild, onbevangen natuur, waar de grenzen van het buitenplezier worden verlegd, het genot wordt afgeleid van het buitencentrum en neemt een taboe mee.
