Σε μια δελεαστική επίδειξη αυτοϊκανοποίησης, ο νεανικός μας πρωταγωνιστής πηγαίνει στην κάμερα web, με τα μάτια του να λάμπουν από αταξία.Είναι ολομόναχος, αλλά έχει ένα κοινό στο μυαλό του -εσύ.Καθώς κυλάει η κάμερα, αρχίζει να γδύνεται, αποκαλύπτοντας το λεπτό, νεανικό του σώμα.Η προσμονή χτίζεται καθώς φτάνει στο παλλόμενο μέλος του, το χέρι του το τυλίγει γύρω του με πρακτική ευκολία.Βάζει μια παράσταση μόνο για σένα, χαϊδεύεται με ρυθμό που επιταχύνει τους παλμούς.Η ανάσα του χτυπάει καθώς πλησιάζει στην κορύφωση, το πρόσωπό του εκστασιασμένο.Και μετά με ένα ισχυρό χτύπημα, απελευθερώνει το στομάχι του, σε έναν πίνακα ζωγραφικής.Όμως, δεν κλείνει τον ουρανό.Απομένως, οργάζεται, αφήνοντας τον εαυτό του στον ουρανό.Αφήνει τα μάτια του, αφήνοντάς τον να νιώσει την ευχαρίστηση του, παρά μόνο στα μάτια του, κάνοντας τον να νιώθει ότι είναι μέρος της ευχαρίστησης.
