Na maanden van ijverige therapiesessies waren mijn patiënt en ik eindelijk tot een doorbraak gekomen. Het intense emotionele werk had een onbreekbare band tussen ons gesmeed, een verbinding die de professional oversteeg. Het was een natuurlijke progressie, een bewijs van de diepe, intieme verkenning waar we ons mee bezig hielden. Toen de muren afbrokkelden, merkten we dat we bezweekten aan onze oerdrang. Het kantoor, ooit een heiligdom van professionaliteit, transformeerde zich tot een speeltuin van vleselijke verlangens. De stoel, ooit een symbool van autoriteit, werd een podium voor onze meest intieme momenten. De geluiden van onze gepassioneerde ontmoeting galmden door de lege zalen, een bewijs voor onze onstuitbare, dorstige lichamen. Onze verstrengelde lichamen, in de loop van de sessie, verloren we in elke keel, vonden we elkaarslap in de armen, maar de anderen wisten dat het kantoor in overeenstemming bleef, wat er gebeurde in onze beide kantoren.
