Μετά από μήνες επιμελών θεραπευτικών συνεδριών, είχαμε επιτέλους φτάσει με τον ασθενή μου σε μια σημαντική ανακάλυψη.Η έντονη συναισθηματική δουλειά είχε σφυρηλατήσει έναν άθραυστο δεσμό μεταξύ μας, μια σύνδεση που ξεπερνούσε τον επαγγελματία.Ήταν μια φυσική εξέλιξη, μια απόδειξη της βαθιάς, οικείας εξερεύνησης που εμπλεκόταν.Καθώς οι τοίχοι κατέρρεαν, βρεθήκαμε να υποκύπτουμε στις αρχέγονες ορμές μας.Το γραφείο, κάποτε ιερό του επαγγελματισμού, μεταμορφώθηκε σε παιδική χαρά σαρκικών επιθυμιών.Η καρέκλα, κάποτε σύμβολο εξουσίας, έγινε ένα στάδιο για τις πιο οικείες μας στιγμές.Οι ήχοι της παθιασμένης συνάντησής μας αντήχησαν μέσα από τις αίθουσες, μια αδειανητη δοκιμασία στα κορμιά μας.Τα σπλάχνα μας, χαμένα στο θράσος, χάθηκαν στο στόμιο, οι μνήμες μας, έχασαν τις αναμνήσεις μας στο γραφείο, βρήκαμε ο ένας τον άλλον να μένει αξέχαστος στο γραφείο, τέλειωσαν οι αναμνήσεις μας, άγνωστες και οι δύο στο γραφείο.
