Elke dag, als de vroege ochtendzon door de luxaflex filtert, merk ik dat ik bezwijk voor een onweerstaanbare drang. Een persoonlijk ritueel dat alleen ik kan vervullen. Ik reik naar mijn vertrouwde metgezel, een genotsmiddel dat me nooit in de steek heeft gelaten. Met een zucht van verwachting begin ik te verkennen, mijn vingers dansen over mijn gevoelige zones. De ruimte vult zich met mijn zware ademhalingen, echot van de steriele hotelwanden. Ik ben niet alleen, maar mijn partner is diep in slaap, zich niet bewust van de gemene gedachten en handelingen die me verteren. Het genot bouwt zich op, mijn bewegingen worden nog razender. Ik voel het, het hoogtepunt nadert. Met een laatste, wanhopige ontlading, zie ik mijn hete schilderij in een wit laken. Pas dan kan ik mijn bewondering weer op de lippen laten knijpen. Tot ik morgen weer helemaal tevreden over mijn realiteit kan spelen.
